Sąd Okręgowy w Koszalinie rozpatrując sprawę związaną z kredytami we frankach szwajcarskich, zadał Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) pytanie prejudycjalne dotyczące interpretacji dyrektywy 2014/59/UE (tzw. dyrektywa „resolution” lub dyrektywa BRR) w kontekście możliwości zabezpieczenia roszczeń pieniężnych wobec podmiotu znajdującego się w przymusowej restrukturyzacji.
Wątpliwości dotyczyły tego, czy dyrektywa BRR uniemożliwia wszelkie działania zabezpieczające roszczenia wobec takiego podmiotu, czy jedynie egzekucję roszczeń pieniężnych. Sąd w Koszalinie stał na stanowisku, że polskie prawo niewłaściwie wdrożyło dyrektywę „resolution”, a w szczególności jej artykuł 70 ust. 1. Argumentował, że krajowe przepisy prawne nie powinny uniemożliwiać zabezpieczenia roszczenia o unieważnienie umowy kredytowej poprzez zawieszenie spłaty rat kredytu.
Nasza Kancelaria reprezentowała bank będący stroną postępowania przed TSUE. Staliśmy na stanowisku, że właściwym rozwiązaniem będzie odmowa udzielenia odpowiedzi na pytania prejudycjalne. Podnosiliśmy, że art. 70 dyrektywy „resolution” został wdrożony do prawa polskiego poprzez art. 142 ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, a nie – jak twierdził koszaliński sąd – przez art. 135 ust. 1 i 4 tej ustawy. TSUE postanowieniem z dnia 20 lutego 2024 roku wydanym w sprawie C-34/23 przychylił się do tego stanowiska, stwierdzając, że spór w postępowaniu głównym nie ma związku z przepisem dyrektywy BRR, o którego wykładnię zwrócił się sąd krajowy i uznał wniosek za niedopuszczalny.
Rozstrzygnięcie TSUE jest korzystne z perspektywy banku, ponieważ utrzymuje obecny stan prawny, w tym interpretację art. 135 ust. 1 i 4 ustawy o BFG, nie kwestionując jej zgodności z dyrektywą „resolution”.
Autor: Paweł Litwiński, radca prawny, Partner w Lawspective Litwiński Valirakis Radcowie Prawni Sp.k.
E-mail: pawel.litwinski@lawspective.pl